Liseyi orada bitirdim ve 16 yaşında ekonomi okumaya başladım. Kolombiya’da liseden 11.sınıftan sonra mezun olursunuz.
Derslerimden pek hoşlanmadığım ve Almanca öğrenmeyi çok istediğim için bir yıllığına Au pair olarak Almanya’ya gitmeye karar verdim. Zaten Almanya’da yaşayan amcam bana Berlin Charlottenburg’da bekar bir annenin yanında bakıcılık işi buldu. Bir ay sonra , 2002 yılında 17 yaşındayken Berlin’e geldim. Ev sahibi annem beni çok iyi karşıladı. Ev işleri için endişelenmeme gerek yoktu , sadece küçük kızım vardı. Kendiside benimle birlikte Almanca öğrendi , yanlış yaptığımda beni düzeltti ve Almanca kitaplarda okumamı sağladı. Onun yanında kendimi güvende ve emniyette hissettim.
En büyük sorun yetkililerdi. Almancam o kadar iyi olmadığı için göçmenlik yetkilileri tarafından küçümsendim, hatta ayrımcılığa uğradım ve hiçbir şey başaramadan tekrar gönderildim.
Au pairlik sözleşmemin süresi dolduktan sonra Almanya’da kalabildiğim için ev sahibi anneme de teşekkür etmem gerekiyor. Göçmen bürosunda benim için ayağa kalktı. Iyi bir işi olduğu için bana kefil oldu.
Daha sonra etnoloji , Latein ve Amerikanistik üzerine eğitim aldım.
O dönemde Kolombiya’da bir diktatör iktidara geldi ve birçok muhalif sığınma başvurusunda bulunmak için Berlin’e geldi. Mülteci yardımına bu şekilde ulaştım. Zor bir dönemdi çünkü rejim karşıtları ve yardım çalışanları Kolombiya büyükelçiliği üyeleri tarafından gözlemleniyor ve tehdit ediliyordu.
Başlangıçta Almanya’da kalmayı planlamamıştım ama ülkemdeki siyasi sorunlar beni buna zorladı.
Berlin benim evim. Almanya’da büyümüş bir Polonyalı ile evliyim.Burada kendimi güvende hissediyorum, örneğin Bogota’ya göre suç oranı çok az.

Berlin’e ilk vardığımda kar vardı. Hiç böyle birşey görmemiştim. Herşey bana çok sessiz ve huzurlu görünüyordu. Bogota , sokaklarda çok sayıda sokak satıcısının olduğu bir koşuşturmadır.

İki yıl önce vatandaşlığa alındım. Burada kendimi çok rahat hissediyorum , süper entegre
olmuş durumdayım ve farklı ülkelerden birçok arkadaşım var.