Nazywam się Noor i przyjechałem do Niemiec jako 15-latek w 2015 roku. Powody prywatne i wojna sprawiły, że zostawiłem rodzinę w Afganistanie i udałem się w długą podróż do Niemiec.
Moi rodzice bali się o mnie i nie chcieli mnie puścić.
Droga prowadziła mnie częściowo samotnie, czasem w grupach, z handlarzami i bez nich, najpierw do Pakistanu, a stamtąd do Iranu.

Moja procedura azylowa przebiegła sprawnie i trwała zaledwie 20 dni.
Po sześciomiesięcznym kursie niemieckiego trafiłem do klasy powitalnej. W międzyczasie zdałem egzamin końcowy po 9. regularnej klasie. Chcę szkolić się na pielęgniarza i szukam mieszkania.
Czasami boję się o moich rodziców, siostrę, która wciąż jest w szkole i brata, który studiuje prawo. Czasami czuję się też bardzo samotny, ale teraz cieszę się, że wziąłem to wszystko na siebie. Jestem wdzięczny, że mogę tu być i że mam szansę się czegoś nauczyć.
Jak dotąd nie miałem żadnych złych doświadczeń, a ludzie w Berlinie są bardzo przyjaźni.
Uważam, że życzliwość i punktualność są bardzo pozytywne.
Negatywną rzeczą dla mnie jest trzymanie psów w domu, a zwłaszcza tak wiele psów tutaj w mieście.